بی‌شک حضور در جشنواره‌های معتبر بین‌المللی فیلم یکی از افتخارات هر فیلمساز است. این افتخار موجب افزایش آمار فروش این فیلم‌ها و اقبال خریداران در بازارهای فروش فیلم و پرداختن و توجه منتقدان به این فیلم‌ها می‌شود.
به عنوان مثال حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌هایی مانند ونیز، برلین و کن باعث مطرح شدن بیش‌از پیش این فیلم‌ها و افزایش مخاطبان در ایران و خارج از کشور می‌شود. همچنین نامزد شدن فیلم سینماییِ بچه‌های آسمان (به کارگردانی مجید مجیدی) در جایزه اسکار و دریافت اسکار برای فیلم سینمایی جدایی نادر از سیمین (ساخته اصغر فرهادی) فروش این دو فیلم را در ایران و دیگر کشورها به طرز چشمگیری افزایش داد.

برگزارکنندگان این جشنواره‌ها، در جهت جذب اسپانسرهای قدرتمند با هدف کسب درآمد از حمایت بنگاه‌های ثروتمند اقتصادی تلاش می‌کنند. یکی از راه‌های جذب حمایت مالی جشنواره‌ها بالابردن اعتبار آن‌ها در عرصه بین‌المللی است. مدیران این جشنواره‌ها تلاش می‌کنند بهترین فیلم‌ها از نظر فیلم‌نامه، کارگردانی، جلوه‌های ویژه و … را در جشنواره خود شرکت دهند. گاه اعضای هیئت انتخاب فیلم‌ در جشنواره‌ای اگر از سطح داوران همان جشنواره بالاتر نباشند، پایین‌تر نیستند.

جشنواره فیلم فجر مهم‌ترین رویداد سینمایی ایران است؛ جشنواره‌ای که ویترین سینمای کشور محسوب می‌شود و منتقدان ایرانی و بعضاً خارجی آن را رصد می‌کنند.

نکته مهمی که هر ساله در جشنواره شاهد آن هستیم تأمین هزینه‌های جشنواره توسط دولت است. برگزارکنندگان این رویداد دغدغه خاطری برای تأمین هزینه‌ها و اهدای جوایز ارزشمند ندارند. کافی‌ست با مراجعه به بخش حامیان جشنواره در سایت رسمی آن متوجه این مسئله شوید که نام هیچ بنگاه اقتصادی و حتی غیراقتصادی نیامده‌ است که این خود گواه بی‌علاقگی بنگاه‌ها برای تأمین هزینه‌های جشنواره است.

برخی از فیلمسازان (به خصوص فیلمسازان ایرانی) مخارج فیلم‌های خود را با استفاده از جوایزی که در جشنواره‌های بین‌المللی به‌دست آورده‌اند ‌تولید می‌کنند. جوایز نقدی جشنواره فیلم فجر به اندازه‌ای نیست که فیلمساز بتواند حتی مخارج 10دقیقه از فیلم بعدی خود را تأمین کند!
شاید بتوان یکی از دلایل این بی‌اعتباری را در انتخاب فیلم‌ها جُست. فیلم‌هایی که حتی در مقایسه با آثار قبلی کارگردانان‌شان نه فقط ضعیف که کم ارزش‌اند! متروپل (مسعود کیمیایی)، اشباح (داریوش مهرجویی)، کلاشینکف (سعید سهیلی) و تعدادی زیادی از فیلم‌های راه‌یافته به بخش مسابقه سینمای ایران جشنواره فیلم فجر شاهد این ادعا هستند.

گویا مجریان و برگزارکنندگان، بیشتر به فکر ایجاد یک گردهمایی برای سینماگران نامدار ایرانی هستند تا برگزاری یک جشنواره معتبر بین‌المللی! به نظر می‌رسد هیئت انتخاب فیلم فراموش کرده‌اند که اعتبار یک جشنواره به کیفیت فیلم‌های حاضر در جشنواره است و نه کیفیت نام کارگردانان حاضر در جشنواره.